Od wiosny 2012 roku nasza oaza w ramach diecezji, posiada swoją nazwę jako oaza wielka. Nazwa brzmi: Tabgha.

Tabgha – nazwa arabska at-Tabgha pochodzi ze zniekształconego greckiego Heptapegon („Siedem Źródeł”). Teren ten, położony nad jeziorem Galilejskim, był szczególnie ulubiony przez Chrystusa. Tutaj na łące Jezus nasycił lud pięcioma chlebami i dwoma rybami (Mt 14,13-21); na zboczu pobliskiej góry znajdowała się grota, ponad którą wygłosił osiem błogosławieństw (Mt 5,1-12); po zmartwychwstaniu, po cudownym połowie ryb zrealizowanym przez uczniów, przygotował dla nich na skale przy jeziorze posiłek (J 21,1-14) oraz nadał Piotrowi prymat (J 21,15-23).

Oaza mała, oaza średnia i oaza wielka tworzą razem system oazowy od strony strukturalnej.
Oaza mała to jest grupa kilkuosobowa z animatorem. W niej dokonuje się przeżycie podstawowe małej wspólnoty, przeżycie Kościoła we wspólnocie. Oazy małe tworzą większą jednostkę, tzw. oazę średnią.
Oazą średnią kieruje moderator. Oazy małe tworzą pewną całość przez to, że mają w oazie średniej jednego moderatora i wspólną liturgię oraz pewne też zajęcia. To jest oaza średnia.
Natomiast oaza wielka to jest kilka oaz średnich. Do elementów oazy wielkiej należy diakonia czyli moderator oazy wielkiej z zespołem, którzy służą całej oazie wielkiej. Dzięki temu jest ona jakąś jednością. Każda oaza wielka ma swoją nazwę. Przyjęła się taka tradycja, że są to nazwy biblijne.
(z: Ks. Franciszek Blachnicki, Rola oaz wielkich w strzeżeniu tradycji i charyzmatu oazy)